مدل شکنندگی وابسته به زمان در حوادث بازگشتی و کاربرد آن در بیماری صرع

سابقه و هدف: در حوادث بازگشتی، یک نوع حادثه برای فردی چندین بار در طول زمان تکرار می شود. مدل شکنندگی با وارد کردن وابستگی حوادث در مدل استنباط های کاراتری دارد. ثابت بودن شکنندگی در طول پیگیری می تواند ناکافی باشد. لذا مدل هایی شکنندگی وابسته به زمان، واقعی تر هستند. هدف این مطالعه برازش مدل شکنندگی وابسته به زمان برای حوادث بازگشتی است. مواد و روش ها: در این مقاله مدل شکنندگی وابسته به زمان برای فاصله زمانی بین حوادث بازگشتی معرفی گردید که تعمیم مدل وینتربرت (2004) برای زمان وقوع حادثه در داده های خوشه ای بود. پارامترهای مدل با روش مربع بندی گاوسی برآورد شدند. مدل برای داده های بیماری صرع برازش شد. یافته ها: مدل شکنندگی وابسته به زمان در مقایسه با مدل شکنندگی مشترک برازش بهتری داشت. ظهور مکرر دیسشارژ در نوار مغزی 56 بیمار مبتلا به صرع (73% مرد و 34% جانباز) بررسی گردید. سن و وضعیت جانبازی رابطه معنی داری با فاصله زمانی بین دیسشارژها داشتند. معنی دار بودن واریانس شکنندگی نشان داده که عوامل وابسته به زمان باعث تغییر هم بستگی زمان وقوع دیسشارژها در طول زمان شده است. نتیجه گیری: هرگاه در مسائل پزشکی عوامل وابسته به زمان نامعلومی باعث تغییر در زمان وقوع حوادث بازگشتی شوند، استفاده از شکنندگی وابسته به زمان منجر به نتایج معتبرتری است. روش برآورد کوادراتور گاوسی یک تکنیک کاربردی برای برازش مدل های شکنندگی وابسته به زمان است و به جهت برنامه نویسی راحت تر برای عمومی تر شدن و کاربردی تر شدن مدل های پیشرفته از جمله مدل شکنندگی وابسته به زمان مناسب است